One Charming Night

In het kader van het Gent Festival van Vlaanderen kregen de leerlingen van Muziek Maestro! de kans om een bijzonder concert bij te wonen in de sfeervolle Boskapel van Buggenhout. One Charming Night, met contratenor Pieter De Praetere en luitist Thomas Langlois, bleek een ware ontdekkingsreis door de barokmuziek — van Purcell tot Vivaldi, van ingetogen emotie tot speelse lichtheid. Een van onze leerlingen schreef een prachtig verslag van dit aperitiefconcert.

Op zondag 12 oktober verzamelden wij, leerlingen van Music Maestro! van De Academie Buggenhout, vol verwachting aan de Boskapel voor het concert One Charming Night. De locatie alleen al was een belevenis: een prachtig gerestaureerde kapel, verscholen tussen het groen, met een akoestiek die de muziek volledig tot haar recht liet komen. De intieme sfeer zorgde meteen voor verbinding tussen uitvoerders en publiek.

De week vooraf hadden we in de les van onze leerkracht Nicole Van Opstal al een uitgebreide inleiding gekregen op het programma. Met haar aanstekelijke enthousiasme liet ze ons kennismaken met de muziek van verschillende eeuwen, en toonde ze hoe muziek, politiek, kunst en literatuur elkaar doorheen de tijd hebben beïnvloed. We waren dus helemaal voorbereid om dit concert ten volle te beleven.

Vanaf de eerste klanken van de luit verstomde elk gefluister in de kapel. De stilte bleef — gedragen en aandachtig — tot het laatste akkoord.
Elk lied was een klein juweeltje. De wisselwerking tussen zang en theorbe (of soms luit) was ronduit subliem. We werden meegenomen van Purcell naar Handel, Porpora, Vivaldi, Guédron, Dowland, en weer terug naar Purcell.

Pieter De Praetere praatte de liederen op een originele en luchtige manier aan elkaar, met humoristische verwijzingen naar de wereld van de contratenoren en castraten. Gelukkig, zo verzekerde hij ons, wordt er vandaag niet meer geopereerd in die wereld!

Tussen de muziek door verweefde hij korte stukjes geschiedenis en poëzie. Bij Vivaldi’s Cum dederit uit Nisi Dominus merkte hij droogjes op dat de componist wellicht geen kinderen had, gezien de tekst:

“Hij verleent rust aan wie hij liefheeft:
Zie, een erfenis van de Heer – kinderen,
een beloning, de vrucht van de schoot.”

Een van de meest ontroerende momenten was ongetwijfeld ‘Flow, My Tears’ van John Dowland. De verstilde aandacht in de kapel sprak boekdelen. Ook de inleiding tot Purcells ‘O Solitude’ bleef bij: Pieter legde het verschil uit tussen loneliness en solitude — dat laatste niet als eenzaamheid, maar als een serene vorm van alleen zijn, een soort me time. Als toemaatje kregen we een prachtige Nederlandse vertaling te horen van Daffodils (I Wandered Lonely as a Cloud) van dichter William Wordsworth (1770–1850), rond datzelfde thema van solitude.

Thomas Langlois schitterde op zijn beurt met een virtuoze solo op de luit: Toccata Arpeggiata van Kapsberger. En natuurlijk konden we onmogelijk onbewogen blijven bij Dido’s Lament – “Remember me…”: een moment van pure emotie.

Het slotlied, ‘One Charming Night’ van Purcell, werd gevolgd door een ingetogen maar warm applaus. En toen kwam nog één laatste parel: ‘Lascia ch’io pianga’ van Handel, een verstillende afsluiter van meer dan een uur puur genieten.

Bij het buitengaan spraken de gezichten boekdelen: ontroering, bewondering, dankbaarheid.
Wie er niet bij was, heeft iets gemist — maar gelukkig toeren Pieter De Praetere en Thomas Langlois nog even verder met dit programma in Oost-Vlaanderen.
Men zegge het voort!

Verslag door Marie Goedgezelschap